JipJip Die lijkt me niet zo moeilijk toch? Φανταστικός (fantastikós) betekend inderdaad ‘fantastisch’. Ik kom er straks nog op terug.
We zijn inmiddels drie dagen verder en ik zit op ons balkonnetje ons verhaaltje te typen.
De avonden koelen inmiddels wel wat harder af. We hebben afgelopen week verschillende mensen in Nederland gesproken en weten dat het daar een stuk minder is, maar toch.
Afgelopen zaterdag zijn we naar Frangokastello gereden. Een ritje van 45 minuten naar een oud kasteel (of fort?) dat we wilden bekijken. Een interessant ritje door kleine smalle straatjes en lange kronkelende wegen.
De weg heen door Sellia was behoorlijk krap en ik had er niet graag een tegenligger gehad. In Nederland was dit toch echt een éénrichtingsweg geweest…
Het duurde erg lang voor we erdoor waren, maar uiteraard is het gelukt.
In een ander dorpje moest ik wel even een klein stukje achteruit, maar dat was daar niet zo’n probleem.
Het uitzicht onderweg was overigens fantastisch (1x) en ondanks de wat dreigende bewolking hebben we bijna de hele tijd in de zon gereden.
De aangegeven snelheid in de dorpjes varieert van 40 to 20 en dat is niet voor niets. De weg wordt vaak een beetje gezien als voetpad (door mens en dier).
En soms manoeuvreer je wat tussen katten door die dit ook als hun territorium zien…
Het kasteel zelf was een beetje een anti-climax, want het werd grondig gerenoveerd en was dus gesloten.
Na een uurtje op het naastgelegen strand te hebben gerust zijn we dan ook maar weer terug naar huis gereden.
Om de lange smalle straat in Sellia te vermijden had ik de route via Mytrhios gepland.
Helaas heb ik me daar wat vastgereden en mochten we het keren op de weg eens oefenen met maar een tiental centimeter speling.
De dag erop hadden we een bezoek aan onze ‘oude huis’ gepland. Die rit was een stuk rustiger, omdat je eerst richting het noorden rijdt via een grote weg, en daarna op de hoofdweg van Kreta uit komt. Die weg loopt door tot bijna bij ons oude verblijf.
Deze kant van het eiland bevalt ons toch wel het meeste, ook al kunnen we niet echt zeggen waar het aan ligt. De natuur in het zuiden is echt wel mooier en hier is veel meer landbouw, maar het lijkt wat puurder, of authentieker.
Onderweg zijn we nog even gestopt bij een wegrestaurant met een fantastisch (2x) uitzicht over de baai(?) van Souda.
Eenmaal aangekomen werden we door de dochter van Irene begroet. De hond des huizes, Lisa, herkende ons blijkbaar nog want die was geweldig enthousiast. Irene was onderweg van haar werk terug naar huis.
De tafel was al gedekt en de oven stond aan. Er werd niet gevraagd of we mee zouden eten, dat werd gewoon aangenomen.
Het was fantastisch (3x) om ze weer te zien en te spreken. Het lukte dit keer ook wat beter om met Vasillis, de echtgenoot van Irene, te praten ondanks dat hij geen Engels spreekt.
De oudste van de kleinkinderen was net begonnen met Engels en het was erg leuk om in het Grieks te vragen hoe je iets in het Engels zegt.
De hoeveelheid eten die op tafel stond was enorm, maar volgens hun heel normaal op een zondag, en het smaakte fantastisch (4x). We hebben wat geklets over het weer, familie en werk.
Na het eten zijn we nog even door de tuin gelopen.
De kumquat boom die we bij ons vertrek aan ze hadden gegeven zag er goed uit.
De droogte van afgelopen maanden had wel zijn tol geeist. De olijven hadden het wat zwaarder en de druivenoogst was mislukt.
Bij het vertrek kregen we nog wat liters olijfolie mee.
We hebben sinds ons verblijf hier nog regelmatig contact en ik had bij het plannen van het bezoek aangegeven dat ik het dit keer wilde kopen, maar toen puntje bij paaltje kwam mochten we maar 1 euro aan hun kleinzoon geven. Het was niet onderhandelbaar.
Wat een fantastische (5x) mensen zijn het toch. Zo lief, zo zorgzaam en zo gastvrij. Onze eerste vrienden in Griekenland.
Nadat we vertrokken waren mistten we ze al direct.
Vandaag hebben we een erg mooie wandeling bij de Prevelli kloof gemaakt.
De wandeling startte bij een oude brug.
Hij liep deels via een verharde, deels via de bekende paadjes langs een riviertje dat uiteindelijk uitmond in zee bij het strand van Prevelli.
Ondanks dat het een gemiddelde route was hadden we het er best zwaar mee. Het was vrij warm en de zachtjes klimmende lijn dwong ons tot wat extra pauzes.
Het eerste zicht op de uiteindelijke bestemming was fantastisch (6x), maar we waren er nog niet.
Bovenaan de oude trap omlaag krijg je een mooi beeld van de laatste meters van het riviertje en de palmbomen die er langs staan.
De route liep langs de andere kant weer omhoog, maar we besloten om eerst even te gaan rusten, wat te drinken en een hapje te eten.
Tip: neem wat te eten mee… De ligging van het restaurantje (of eigenlijk snackbar) is geweldig, maar het eten…
Prevelli zelf, en dan met name de monding van de rivier is fantastisch (ik stop met tellen).
We zijn een stukje door het palmbos gelopen en dat voelt erg exotisch aan.
De klim weer omhoog was gruwelijk lang. Zigzaggend liep er een trap de berg op die de rustpauze vrijwel meteen teniet deed.
Ik had het graag laten zien, maar liep tijdens het klimmen en filmen voornamelijk achter Ellen aan. Het plaatsen van die beelden wordt vast niet gewaardeerd…
De rest van de terugweg verliep overigens best goed en leek wat minder zwaar dan de heenweg.
Met name op het eerste stuk had je nog mooie uitzichten over de rivier.
Richting het einde van de wandeling kregen we nog gratis verkoeling én een bonus regenboog door een lekkende waterleiding…
Al met al een prachtige wandeling van een kilometer of 10.
Nadat we wat in de tuin van het hotel hadden gerust zijn we ’s avonds nog een hapje gaan eten en dat was het weer.
Ik ga nog even een Raki drinken en dan duik ik er in.
Καληνυχτα! (Kalinychta!) – Goedenacht of welterusten!
