Σιγά σιγά

Grappig hoe snel we terug naar langzaam (σιγά) kunnen schakelen.

We hadden gisteren natuurlijk de knop al omgezet met alle vertraging die we op de heenreis hadden opgelopen, maar vandaag lukte het ook prima om van de mentale knop een fysieke te maken.

Om een uurtje of 20:00 (lokale tijd, dus 19:00 bij jullie) ging gisteren het licht echt uit.
Ellen heeft, zoals gebruikelijk, geen complete nacht gemaakt, maar mij is het gelukt om tot half zeven door te slapen. De bedden liggen prima, dus dat hielp ook wel.

Ondanks dat voelen we allebei toch wel dat de lange reisdag zijn tol heeft geëist, dus we hebben vandaag als rustdag bestempeld.
Een ander zou zeggen dat we nog moesten acclimatiseren, maar, zonder overdrijven, dat was al gelukt zodra we op de boot aan het wachten waren. De combinatie van de temperatuur, de zon en het strelende zeebriesje voelt alsof we hiervoor gemaakt zijn. Andersom zal het wat langer gaan duren vrees is.

Langzaamaan dus. Eerst maar even wat ontbijten met een schaaltje Griekse yoghurt en een kopje ouderwetse filterkoffie.

Aangezien we gisteren niet goed hebben opgelet en water met bubbels hebben gekocht besluiten we dat we in ieder geval nog even op ons gemak naar het stadje lopen.
Qua afstand is het niet zo spannend, maar de weg bijt lekker in je kuiten.

Onderweg lopen we een deel langs het water waar nu twee typische Griekse vissersbootjes (kaïki) liggen.
Ik heb de neiging om ze allemaal op de foto te zetten. Zo leuk!

De supermarkt hier is goed voorzien en ik besluit wat aanvulling op de voorraad in de koelkast mee te nemen zodat ik vanmiddag een Griekse salade als lunch kan maken.

Opvallend is ook dat dit de eerste keer is dat we in Griekenland last hebben van wespen. En dan bedoel ik de standaard ‘Duitse’ wespen die in Nederland zo rond deze tijd ook de terrassen aan het terroriseren zijn.
Sterker nog, op de andere eilanden hebben we ze nooit eerder gezien.
We nemen ook maar wat citroen en kruidnagel mee. Als het in Nederland werkt zal dat hier ook wel zo zijn.

De lunch bestond, zoals gezegd, uit een zelfgemaakte Griekse salade, een ouzootje en uiteraard veel water. Drinken is wel belangrijk hier.

Van een buurvrouw hoorden we dat de zonnebrand die Ellen meestal gebruikt, niet in de apotheek hier te koop is. Hij is eventueel wel te bestellen.
We besluiten om, uiteraard weer op ons gemakje, na de siësta, naar de stad te lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen… is ie nog niet open.
Het zou zeker nog een uur of anderhalf duren voor deze -mogelijk- open zou gaan.

We besluiten gewoon wat rond te dwalen in Vathy en nog een stuk langs de baai te lopen waar we vanuit ons appartement op uit kijken.
Heel relaxed en met een ijskoffie wandelen we naar het uiterste puntje.

Ons appartement ligt dus hier:

We wandelen weer terug en bestellen de gewenste zonnebrand bij de apotheker. Maandag blijkt of het gelukt is, want zijn Engels en ons Grieks leek net wel / net niet genoeg. We gaan het zien.

Om de dag af te ronden zijn we gaan eten bij Tsiribis, een restaurant in de haven beneden ons.

Leuk om tijdens het eten flarden van Griekse gesprekken op te vangen en ook daadwerkelijk te snappen.
Het was heerlijk en het was genoeg. We waren even vergeten dat je bij het afrekenen nog iets van het huis krijgt. In dit geval loukoumades (een soort oliebolletjes druipend van de honing).

Gelukkig hebben we deze ‘rustige’ dag al wel wat calorietjes verbrand: