Ξεκουράζομαι

Ik ga proberen om vandaag twee dagen in één post te beschrijven, zodat ik niet de hele tijd de druk van mijn ‘achterstand’ voel (geintje).

Het rondje dat we gisteren gewandeld hadden beviel ons goed, dus we gaan het niveau wat opschroeven.

Ik schrijf wandelen, maar ik bedoel hiken. Het verschil zit hem in het klimmen, klauteren en soms van de paden afwijken.

Er zijn hier twee bergdorpen in de buurt; Sellia en Myrthios. Beiden waren een mooie bestemming voor een wandeling en gezien de hogere ligging ook een leuke uitdaging voor de kuiten.

Tussen de twee dorpen in ligt een kloof.
Op Wikiloc zag ik dat er een leuke route naar Myrthios was die via de kloof liep, én er was een leuke route naar Sellia die via de kloof liep.
Beiden waren zo rond de 7 kilometer, dus 14 á 15 kilometer klonk als te doen op één dag.
In het slechtste geval zouden we maar één van de routes lopen.

Routes op de telefoon én mijn smartwatch, water in de rugzak, EHBO spulletjes erbij, de opladers gecheckt en meer van dat soort dingen. We waren er klaar voor.

Om vanuit ons hotel op de route te komen moesten we zelf wat verzinnen, maar dat was niet zo’n probleem. Keurig, volgens plan, naderden we de opgegeven route (in het groen), na al wat steile meters in de benen te hebben.

Met steil bedoel ik dus echt wel een stevige helling. Een groot deel van de weg richting Myrthios zou prima dienst kunnen doen als een skipiste, mits het hier flink zou sneeuwen.

De kuiten waren inmiddels al lekker aan het branden en de hartslag mocht wel wat omlaag, dus tijd om even uit te rusten (ξεκουράζομαι – xekourázomai).
Bovenaan deze helling, net om een bocht, hing een plakaat langs de weg.

Terwijl we het aan het lezen waren hoorde we een stem achter ons die vroeg of we het konden lezen.
Hij, Ιlias, wachtte niet echt op antwoord, maar vroeg meteen of hij ons het verhaal er over mocht vertellen.

In het kort (want we stonden er wel een minuutje of twintig) ging het over zijn vriend George die 45 jaar geleden overleden was. George was na een lange dag werken als taxi chauffeur op zijn stukje grond (achter het bord) aan het werk en vergat te drinken en te rusten. Het liep niet goed met hem af.

Ilias (84 jaar) vertelde ook nog over zijn geboorteplaats (in de buurt van Sparta) en de tijd dat ie in Rotterdam op de droogdokken had gewerkt. Tegenwoordig was hij alleen nog op de olijfboomgaard van zijn vrouw bezig en praatte hij graag met voorbijgangers, waarvan akte.

We hebben een paar pogingen gedaan om in het Grieks met Ilias te praten, maar hij bleef in het Engels door gaan en bleef met passie, en veel gebaren, zijn verhalen delen. Het was een plezier om naar hem te luisteren. Bedankt Ilias!

Goed. Weer door, want die kilometers blijven gewoon staan als wij dat ook doen…

Iets hogerop hadden we een mooi uitzicht over Plakias én de berg waar we gisteren een rondje omheen hadden gelopen.

Ongeveer een uur en een kwartier nadat we gestart waren hadden we Myrthios bereikt.
De route die ik had gedownload liet zien dat de wandelaar die hem opgenomen had het dorp niet echt bezocht heeft.
Wij vonden dat jammer van de moeite en kozen ervoor om de smalle straatjes van Myrthios nog even te bekijken.

Ondanks dat je regelmatig zwerfafval ziet, zie je op veel plaatsen óók dat er creatief met restafval wordt omgegaan. Het is natuurlijk ook handiger, én goedkoper, om een pot terracotta verf de berg op te brengen in plaats van heel veel terracotta potten.

Het leek erop dat de weinige tavernes die er waren pas vanaf 12:30 open zouden zijn. Navraag bij een van de winkels waar ze sieraden, wijn, honing en kaas verkochten leerde dat ze geen bakker of kafenion hadden waar we even wat anders konden drinken dan water.

Aangezien we alleen wat reepjes hadden leek een Griekse snack ons ook wel lekker, maar helaas. We hadden natuurlijk nog wat kaas kunnen kopen, maar met deze warmte hadden we dat direct op moeten eten.

Tijd om dit mooie dorp weer te verlaten en aan de afdaling richting de kloof te beginnen.

Onderweg kwamen we nog langs allerlei struiken en bomen, maar op wat rijpe vijgen van één vijgenboom na, niets meer te eten. Zelfs geen bananen…

Na een van de bekende geitenhekjes gepasseerd te zijn veranderde de weg in een smal pad.

De route liep zigzaggend omlaag en was op sommige plaatsen oncomfortabele smal en dichtbij de rand. Het komt op de foto niet goed tot zijn recht, maar híer werd de keuze aangeboden om dicht langs de rand óf met je billen door de prikkels te lopen.

Er was ook weinig mogelijkheid om je te verstoppen voor de zon.
Gelukkig vonden we een eindje verderop een mooi koel plekje in de schaduw van een grote Johannesbroodboom.

Dit leek ook de favoriete plek van een aantal muggen om in een hinderlaag te liggen. Ik ben niet aan ze ontkomen. Bovenop de ‘wandelaars-tol’ van krassen en kleine open wondjes (het klinkt wat overdreven om te zeggen dat het bloed van mijn arm droop, maar het zat er niet ver naast) had ik er nu ook nog een aantal prachtige rode bulten bij.
Ellen heeft het weten te beperken tot wat krassen.

O, het idee om via de kloof door te lopen naar Sellia hebben we inmiddels opgegeven. Niet omdat het onmogelijk lijkt, maar de hike tot nu toe hakt er onverwachts hard in.
Door richting Plakias dus.

Een van de ‘sightseeing’ locaties onderweg was de ruïne van een oude watermolen.
Ter plekke hebben we wandelaars die deze locatie zochten nog kunnen helpen door te vertellen dat ze er al waren.

De route liep verder over en langs een beek. Het valt overigens op hoeveel water er hier wel niet stroomt en sijpelt. Dat is niet zo raar voor bergachtig terrein, maar in eerste instantie denk je toch aan droogte als je aan Griekenland denkt. Of ben ik dat alleen?
We waren de route even kwijt, totdat bleek dat we de beek over moesten steken. Gelukkig viel het oversteekpunt op doordat een andere wandelaar hem net gevonden had.

De rest van de hike was meer van hetzelfde en veranderde langzaamaan steeds meer in een gewone begaanbare weg. Alleen wisten onze benen dat nog niet.
Blijkbaar hadden we teveel van ze gevraagd, want de laatste, stijgende, 500 meter naar ons hotel hebben we ons echt vooruit moeten slepen.

Ondertussen hadden we allebei ook een beetje hetzelfde vervelende gevoel. Een soort combinatie van oververhit en uitgeput. Een wat misselijk gevoel en hoofdpijn deed ons toch even aan George denken, ondanks dat we veel gedronken hadden.
Tijd om eens flink te gaan rusten en morgen misschien ook maar een rustdag pakken.

Mocht je deze route zelf een keer willen lopen, hij is hier te vinden: https://www.wikiloc.com/hiking-trails/plakias-myrthios-water-mill-plakias-150494945
En dit zijn de details:

Door naar de volgende dag, de rustdag, die we een deel van de dag op een klein beschut kiezelstrandje hebben doorgebracht.
Zoals je ziet zijn we al wel weer wat opgeknapt: