Το δεύτερο καλοκαίρι

Het is warm vandaag. De wind maakt een en ander een beetje milder, maar de zon doet zijn best om het er op te laten lijken dat er een tweede zomer (το δεύτερο καλοκαίρι – to déftero kalokaíri) begonnen is.

En dat terwijl met de oogst van de olijven al een start gemaakt lijkt te zijn.

En een deel van de accomodaties al gesloten lijkt voor de winter stop.

Vandaag gaan we naar Sellia.
In verband met het slechte weer dat vanmiddag mogelijk zou passeren én het feit dat Ellen nu een probleem met haar ogen lijkt te krijgen hebben we ervoor gekozen om gewoon de weg te volgen in plaast van een hike die voor een deel door de kloof zou lopen.

De start van de weg naar Sellia leek meteen te willen waarschuwen dat dit niet betekend dat dit een makkie zou zijn. We gaan meteen in een stijgende lijn van start.

De hartslag gaat vrij snel naar de 150 en dwingt ons om regelmatig, op sommige stukken zelfs al na 200 meter, even te rusten en te wachten tot ie weer rustiger wordt.

Op zich niet zo’n probleem want het uitzicht, met aan de rechterkant het eerder bezochte Mythrios, mag er zeker zijn.

Na een anderhalf uur komt Sellia dan eindelijk in zicht. Het kan eigenlijk niet anders dan dat iedereen daar een auto heeft, de bus pakt of stalen kuiten heeft.

Vrijwel bovenaan vinden we een bankje met uitzicht om even bij te komen. Ondertussen zijn we ‘op de kaart’ aan het kijken of we ergens een taverne vinden.

De langere rustpauze, inclusief lunch, heeft ons goed gedaan en op een klein foutje na vonden we de weg naar beneden vrij gemakkelijk.
We waren per ongeluk ergens een zandpad ingelopen dat naar een aantal bouwplaatsen leidde. En hoewel de weg die we moesten hebben nét achter een van die bouwplaatsen konden zien was ie helaas onbereikbaar.

We zijn een stukje teruggelopen en hebben een geitenhekje ‘gemaakt’ omdat de terugweg inmiddels door een lossende vrachtwagen geblokkeerd was.

Op de plek waar we vanmorgen de olijvenoogst in volle gang zagen stonden nu alleen nog zakken met het groene goud.