JipJip Voor zover ik weet hebben de Grieken geen woord voor thuis. Στο σπίτι (Sto spíti) betekent zoveel als ‘in het huis’ (σε το σπίτι), maar volgens mij komt ’thuis’ ook van ’te huis’.
Nu ben ik geen filosoof, maar het heeft wel iets. Je thuis is niet zozeer een bepaald bouwsel, maar meer de plek waar je je bevindt (en bij voorkeur met een dak boven je hoofd).
We zijn dus weer thuis, maar ergens waren we dat de afgelopen twee weken ook al. Handig! Dan kunnen we dus technisch gezien geen ‘heimwee’ krijgen…
Maar laat ik even een stapje terug doen.
Zoals gezegd was er zwaar weer voorspeld en in de nacht heeft het in ieder geval flink gespookt.
In de ochtend waren er nog wel een paar flitsen te zien, maar het klaarde vlot op.
O, de laatste twee, nog vermiste, gasten op Ithaki zijn gisterenavond nog met de zeetaxi hierheen gekomen.
We hoorden dat op andere eilanden het zo hard geregend heeft dat er overstromingen waren. Dan viel het tot nu toe nog mee bij ons.
De bus om iedereen naar de luchthaven te brengen was keurig op tijd. Onderweg zag je op verschillende plaatsen modder en stenen op de weg. Een klein nadeel van die prachtige bergwanden waar je langs rijdt…
Het was super rustig op de luchthaven. We stonden vrijwel vooraan aan de incheck balie (koffers toch net een kilootje te zwaar, maar er werd niets over gezegd) en ook de security check was in no-time gepasseerd.
Tijd om even met een lekkere koffie en een σπανακοτυρόπιτα (spanakotyrópita – spinazietaartje) en een μπουγάτσα (bougátsa – een soort puddingtaartje) te ontbijten.
Traditioneel vergeten we de taartjes op de foto te zetten, maar dit was ons uitzicht…
Ook het vliegtuig arriveert op tijd en we kunnen boarden.
Ik kijk nog even om me heen, maar zie op een paar wolkjes na vrijwel overal blauwe lucht. Misschien hebben we mazzel…
We taxiën nog een stukje om van de hele startbaan gebruik te kunnen maken. Het is nogal een korte start- en landingsbaan namelijk.
De piloot geeft door dat we een paar minuutjes moeten wachten. Er is wat verkeer in de buurt en deze luchthaven heeft geen radar.
En dan is het eindelijk onze beurt. Even flink optrekken, voetjes van de vloer, een scherpe bocht naar rechts en het eiland ligt alweer heel snel achter ons.
Veel valt er dit keer onderweg niet te zien. Een groot deel van de route vliegen we boven een dik wolkendek. Geen probleem. Lekker een muziekje aan en wat lezen of tekenen.
Zoals dit stukje doet vermoeden zijn we veilig geland (in Rotterdam). En na een korte pauze mochten we op zoek naar onze bagage (en ook die hebben we gevonden).
We nemen afscheid van onze vakantiebuurvrouw en starten het laatste deel van onze reis via taxi en trein.
Om 16:15 steken we de sleutel in de voordeur van onze spiti. Eerlijk gezegd had ik dat gisteren niet verwacht.
Tijd om knuffels aan het thuisfront uit te delen en de koffers uit te pakken.
Misschien volgen er de komende week nog één of twee berichtjes zodra ik de filmpjes bewerkt heb, maar wie graag iedere keer bij het ontbijt een nieuw berichtje las zal voorlopig even iemand anders moeten volgen.
Het beviel overigens best wel om berichtjes te schrijven, dus wie weet..
Voor nu: Να’στε καλα! (Na’ste kala!) Het ga je goed!
