JipJip Wat een prachtig eiland. Dat is het en dat betekent de titel van dit bericht.
We hebben erg goed geslapen vannacht en waren pas laat wakker. Geen probleem, want we hebben niet echt een agenda.
Gisterenavond hadden we het met onze buurvrouw nog over wat leuke wandelingetjes en zij gaf aan dat ze naar het hoogste gele huis aan de overkant was gelopen.
Bij het ontbijt besloten we dat dat wel een mooi stukje zou zijn; sowieso om de binnenstraatjes van Vathi daardoor eens goed te kunnen bekijken.
Ik teken er even geen pijltje op, maar een beetje rechts van het midden, dat was het doel.
De buurvrouw zou vandaag nog een keertje naar Ανογι rijden om daar wat rond te kijken.
Anogi is het dorpje dat hoog op het noordelijke gedeelte van het eiland ligt. We hebben er eergisteren over geschreven: βαθυσ.
Toen we richting ons doel liepen zagen we dat ze waarschijnlijk wel ‘in de wolken’ was met haar reisdoel.
Afijn. Terug naar ons eigen plan.
Via allerlei trappetjes klommen we langzaam omhoog. Respect voor alle γιαγιάδες (jiajiádes – omas) die je hier overal ziet!
Aan de andere kant staan er hier ook wel prachtige huisjes waarvan de een nog een mooier uitzicht heeft dan de ander. En de supermarkt bezorgt gratis aan huis, dus misschien hoef je ook niet zo vaak trapje op – trapje af?
Continu worden we herinnert aan de Griekse les die we gisteren gehad hebben. Het thema was ‘de weg vragen, de weg wijzen’ en in de begeleidende verhaaltjes stonden straatnamen waar wij en onze medecursisten onze tong nogal eens over braken. Dat ze niet verzonnen zijn laat deze foto wel zien:
Ellen en ik oefenen wat we geleerd hebben door een paar keer de weg aan elkaar uit de leggen. We zijn uiteindelijk weer terug aangekomen bij ons appartement, dus het zal wel goed zijn gegaan…
Bij het ‘gele huis’ aangekomen hebben we weer, niet geheel verrassend, een schitterend uitzicht op de overkant.
En op de ingang van de baai.
Langzaam lopen we weer naar beneden via een kerkje met een kerkhof.
We raken even in gesprek met twee oudere inwoners en het lukt zowaar om het gesprek bijna helemaal in het Grieks te doen. Het is een combinatie van wat ingestudeerde zinnetjes en spontane combinaties van dingen die we al kennen, maar blijkbaar verstaan zij ons en wij hen!
De beste man (80+) blijkt al vaak in Nederland geweest te zijn. Hij heeft op een schip gewerkt en kwam regelmatig in Rotterdam en Amsterdam. Hij is blij dat ze hier nog geen bosbranden hebben gehad, in tegenstelling tot andere mediterrane streken.
Nog een beetje trots op onszelf wandelen we naar de haven om een hapje te gaan eten.
We zijn de enigen op dit en de aangrenzende terrasjes, maar dat is niet verrassend in het naseizoen.
Ik begreep van onze hostess dat de komende weken inmiddels spontaan met last-minutes zijn volgeboekt.
Hopelijk is er voor hen ook nog voldoende open, want je ziet dagelijks vrachtautootjes met strandstoelen of het geruimde interieur van een compleet terras rijden…
Voor ons komt het einde van de vakantie al in zicht.
We besluiten nog een keertje bij Tsiribis (aanrader) te gaan eten.
Op de papieren tafelkleedjes staan Ithaki en de verschillende bezienswaardigheden geprint.
Zo te zien hebben we al wel veel bekeken, maar er is nog voldoende te ontdekken.
Vanavond gaan we nog een keer facetimen met familie.
Zo tegen de tijd dat je weer moet vertrekken zit je vaak precies tussen ‘doe mij nog maar een week erbij’ en ‘ik wil iedereen wel weer een keer zien’ in.
Morgen de laatste volle dag voor de -vroege- terugreis.
Wat we gaan doen? Dat zien we morgen wel, maar het is vast leuk!
Καληνυχτα!
Nog een kleine update.
Ik heb de nachtmodus op mijn GoPro eens getest. Voor een eerste keer vond ik dit geen slecht resultaat:
