JipJip Hier in de buurt staat een berg met de naam Πίσω Αετός (Píso Aetós). Πίσω betekent zoveel als ‘achter’ en ο αετός is een adelaar. Ik ken de vertaling van de combinatie niet, maar mijn beste gok zou ‘adelaarsrug’ zijn.
Vanaf de top zou je een schitterend uitzicht hebben over het hele eiland. De woordkeuze verraadt al dat we die dus niet gehaald hebben, maar ik ga er toch wat over schrijven.
De route begint bij het kappelletje, alleen was het ons niet helemaal duidelijk welke richting we vanuit het kappelletje moesten lopen voor de start van de route.
Op de berg zijn twee paden uitgezet die je middels rode stippen en pijlen kunt volgen.
We waren in eerste instantie aan de verkeerde kant gestart, want daar leidde de stippen naar een pad dat ons amateuristische klimniveau te boven ging.
De schaafwonden op de knie van Ellen zijn er getuige van.
We zijn een stukje terug gelopen naar het kappelletje, waarna we iets verderop een wat duidelijker pad zagen.
Dat pad loopt tot een stenen muur met trap. Helaas houdt daarna het makkelijke pad op en moet je het doen met eerder genoemde aanwijzingen.
Het varieert van ‘goed opletten’ vanwege los zand en losse stenen tot ‘op handen en voeten klimmen’
Het was pittig. Pittiger dan de wandeltochtjes die we tot nu toe gedaan hebben.
Met de wetenschap dat we ook nog terug moesten en we liever niet de rest van de vakantie de slechte knie van Ellen rust moeten geven besloten we ergens rond de helft dat de berg gewonnen had.
Het uitzicht was halverwege nog steeds geweldig!
Op de terugweg viel het ons op dat iemand anders blij was met onze auto… Er stond een geit op het dak! Zo kon ie bij de blaadjes die tot dan toe onbereikbaar waren geweest.
Lang leve de afkoop eigen risico…
Hoewel de schade me nog meevalt. Er is alleen een deuk op de motorkap, waarschijnlijk door de afsprong.
Ik heb vanaf een video flink in moeten zoomen, dus de kwaliteit is niet zo best.
Nadat we zonder verdere kleerscheuren beneden aangekomen waren werden we door de hele kudde geiten begroet. Ze leken allemaal een andere bel om hun nek te hebben; het leek bijna een carillon.
Dit exemplaar weigerde oogcontact te maken. Ik denk dat ie zich schuldig voelde…
Het is bijna een traditie, maar ook deze dag sloten we af met een strandje.
Παραλία Σαρακήνικο (Paralia Sarakiniko) is echt een heel knus strandje. Er stonden zelfs nog wat bedjes en parasolletjes. De strandbar was gesloten, maar ik kan me voorstellen dat deze in het hoogseizoen druk bezocht zal zijn geweest.
Het was ook een heerlijk strand om even te snorkelen. Van alle stranden waar we deze vakantie geweest waren was hier wel het meeste te zien onderwater.
Goed, dat was hem weer voor vandaag. Morgen? Zien we morgen wel…
Καληνυχτα!
