JipJip We naderen de laatste dagen van ons lange verblijf in dit prachtige stukje Griekenland en hoewel we proberen het te negeren, krijgen we nu wel heel vaak de vraag of het aftellen (η αντίστροφη μέτρηση – I antístrofi métrisi) inmiddels begonnen is.
Ontkennen lukt dus niet meer. Het gevoel dat we nog zoveel willen zien levert wat extra druk op om toch, hoe gek het ook klinkt, te ‘versnellen’ naar de vakantiemodus, maar zelfs dan is er te weinig tijd. We gaan gewoon nog vaker terug en nemen ons voor om nu gewoon het ‘leven in Griekenland’ tempo aan te blijven houden.
Wat niet wil zeggen dat we op onze lauweren rusten.
Zo hebben we eergisteren eindelijk de wandeling naar Balos Beach gemaakt die we in week twee al voorgenomen hadden.
Balos is een van de populairste stranden hier en niet zonder reden. Er is een rustig ondiep gedeelte dat bijna afgesloten is van de rest van de zee en er is één helft dat in verbinding staat met de open zee, maar door zijn ligging nog steeds met heel rustig water.
Als je rondom het strand wandelt, loop je via een zandstrand richting een rotsachtig gedeelte waar het water van de wat wildere zee door heen sijpelt.
Als je dan via wat geïmproviseerde bruggetjes weer richting het zandstrand gaat kun je -bijna- droog terug aan de overkant komen.
Er sijpelt een knie-hoog (vrij fris) stroompje tussen de twee helften door.
Waarschijnlijk is dat ook de enige plek waar deze bootjes door kunnen.
Je kunt op Balos komen via een boot-excursie of via een zand / gravel pad, waarvan alle autoverhuurbedrijven zeggen dat dat niet onder de verzekering valt.
Aan het aantal kleine witte huurautootjes te zien, leggen de meeste toeristen dit advies naast zich neer.
De derde optie is uiteraard datzelfde pad, maar dan te voet…
Je volgt hetzelfde pad als de auto’s en verdwalen is nagenoeg onmogelijk. Buiten de helling heeft het pad weinig uitdagends, maar de uitzichten zijn, zoals hier gebruikelijk, geweldig.
Eenmaal boven aangekomen ga je over de parkeerplaats naar een pad richting de andere kant van de heuvel, want je moet uiteraard ook weer naar beneden.
Er volgt een ellenlange trap, die ons allebei deed denken aan de chinese muur. Niet dat we daar ooit geweest zijn, maar de lengte, al zigzaggend naar beneden was best imposant (en terug naar boven best pittig).
Daarna volgt nog een kleine duinwandeling en dan ben je eindelijk op het strand.
Hoewel we aan de ene kant van de berg de hele tijd in de volle zon liepen was het aan deze kant behoorlijk bewolkt. Mocht je je afvragen of ik niet meer goed weet wat écht bewolkt nu eigenlijk is, ik heb de foto’s in de opklaringen getimed.
We zijn beneden even op het strand gaan zitten, maar door die bewolking werd dat al snel vrij fris. Na een half uurtje zijn we maar om het strand heen gaan lopen en uiteindelijk de terugweg weer gestart.
Aan het eind van de dag stond de stappenteller op een ruime 22 kilometer.
Ik merk dat ik deze post begonnen ben met het einde van de week, dus laten we dan ook maar ‘aftellen’ in het kader van het thema van deze post.
De dag ervoor zijn we uit eten geweest.
In tegenstelling tot wat velen op vakantie doen, koken we bijna iedere dag ons eigen kostje.
Op de eerste plaats omdat dat natuurlijk veel meer op een ‘woon’ situatie lijkt en op de tweede plaats is het natuurlijk financiëel niet echt haalbaar om dat zolang iedere dag te doen (althans niet voor onze portemonnee).
Daarnaast zijn er nog steeds veel restaurants dicht.
Even los van het feit dat we heerlijk gegeten hebben, moet ik wel zeggen dat alléén in een groot restaurant zitten eten nét even wat sfeer mist. Dit was overigens de tweede keer, want in een ander restaurant een paar weken terug was het hetzelfde verhaal.
Overigens hebben we op alle andere dagen dat we hier langs reden en liepen steeds gezien dat het er redelijk tot erg druk was. Waarschijnlijk hebben we per ongeluk de nationale thuiskookdag gekozen om uit eten te gaan…
Desondanks een heerlijke catch-of-the-day op en een kleine workshop ‘hoe-ontgraat-je-een-vis’ op de koop toe gehad.
Goed… Weer een dag terug én weer een prachtig strand bezocht: Falasarna.
Of eigenlijk bestaat het strand uit 6 delen, waarvan dit het grootste is.
Als je vanaf dit strand in de noordelijke richting langs de kustlijn loopt, kom je op een paar kleinere strandjes waar je tussen de rotsen heerlijk uit de wind ligt.
Wie spot Ellen?
Een deel van één van deze kleinere stranden is een naaktstrand, maar op dit moment stond er nergens iets aangegeven. Misschien staat er in het hoogseizoen wel een bordje, maar nu was dat niet duidelijk. Ook niet voor het stel dat een paar rotsen verder probeerde zonder bikinilijn te bruinen.
Het thema van deze post had ook strand kunnen heten, want de dag dáárvoor (2e Paasdag) zijn we naar Elafonisi geweest.
Daarmee hebben we dus drie van de mooiste stranden van Kreta in één week bezocht… We lijken wel vakantiegangers.
Elafonisi was wel een van onze favoriete stranden, als het niet dé favoriet is.
Het is een beschermd natuurgebied en de omgeving is dan ook prachtig.
Ook hier weer een groot strand, met wat kleinere rotsachtige stranden aan de zijkant.
Strand (wandel) liefhebbers als we zijn konden we ook hier niet lang gaan zitten, dus zijn we richting de rotsstrandjes gelopen en hebben onszelf beloond met enkeldiep pootjebaden.
Elafonisi ligt maar een kilometer of 40 hiervandaan, maar door alle kronkels en weggetjes ben je bijna 75 minuten onderweg (afhankelijk van de route die je neemt).
Heen zijn we door de tunnel gereden die eerder gesloten was.
Voor de terugweg kozen we de route die aan de westkant van de bergen lag.
Een intensief stukje rijden (vond ik althans), maar door prachtige dorpen en met schitterende uitzichten (als je niet naar beneden keek) zeker de moeite waard.
Ik ga van al deze stranden én nog apart van de terugweg van Elafonisi video’s plaatsen, maar dat zal pas zijn als we thuis zijn. Met een beetje geluk kan ik hier nog één filmpje editen en uploaden.
We hebben genoeg materiaal om misschien nog wel een maand of twee wekelijks wat te plaatsen, dus check youtube.com/@ellenik regelmatig en als je niks wilt missen abonneer je dan zodat je een update krijgt als er weer wat nieuws gepost wordt.
Wat nog wel vermeldingswaardig was, was de afsluiting van 2e paasdag.
Blijkbaar wordt er dan vanaf middernacht ook vuurwerk afgestoken (wat we niet wisten) en als dat vuurwerk dan op is haal je je (semi-automatische) vuurwapen te voorschijn om in de lucht te schieten. Dat duurde een beetje tot 03:30, dus slapen was wat lastig…
Als ik het begin van mijn eigen post terug lees dan klinkt het wel raar dat ik begin met dat we niet gaan versnellen en het allemaal rustig aan doen. En dan laat ik er nog vanalles uit als kortsluiting in het huisje, Internet dat uitgevallen is, geckos in de slaapkamer, en nog veel meer.
Maar mentaal, hebben we een heerlijke, rustige, ontspannen week gehad.
Ik zet de aftelling dan ook, in mijn hoofd, nog lekker een paar dagen uit.
Στην υγειά σας! (Proost!)
