Σκαρφαλώνω

Best een lastig woord, σκαρφαλώνω (skarfalóno). De eerste uitleg op ‘Vertaalwoordenschat‘, een site die wat betere vertalingen geeft dan Google Translate, vertaalt dit als ‘(op handen en voeten) omhoog/omlaag gaan’. Klimmen dus.

Vandaag waren we vrij, dus het plan was om er op uit te gaan en een mooi stukje Kreta te gaan bekijken. Na wat zoeken kwamen we uit op de Rokka kloof.
Aangezien er hier nogal wat ruig natuurgebied is en we geen gids hebben had ik een app gedownload waar andere wandelaars hun wandelroutes op posten en er stonden een aantal wandelingen bij de Rokka kloof op.

De route zou een kilometer of 8 zijn en een hoogte verschil hebben van ca 195 meter. De moeilijkheidsgraad: gemiddeld.

Klonk goed te doen, dus hup in de auto en naar het startpunt gereden (dit keer wel goed voorbereid met water, eten, een EHBO setje en mobiele opladers bij ons).

Het leuke van die app is dat ie ook jouw eigen route opneemt, dus dit is hem geworden:

We startten bij Kéra en dan via het noordelijke deel van de Rokka kloof een ommetje via Falelianá en Kotsíana terug naar Kéra.

De route van Kéra naar de kloof liep door prachtige olijfboomgaarden, waar de schapen je hartelijk begroeten, panisch wegrenden als je er aan kwam.

De wandelapp gaf redelijk acuraat aan waar we waren en waar we naartoe moesten en als je een meter of 50 van de route afweek kreeg je een melding.
Op zich niet zo erg om iets af te dwalen, want dat leverde dan wel weer mooie plaatjes op die je anders niet zou zien.

Maar goed, we hadden nog wat kilometer voor de boeg dus voorwaarts.

Wat je niet in de app mee krijgt is dat je onderweg diverse hekjes tegen komt, waarschijnlijk om de schapen en geiten tegen te houden. Gelukkig zijn we wat dat betreft geen groentjes meer, dus dit hield ons niet tegen.

De laatste sporen van een echt pad verdwenen al snel, maar volgens de app zaten we goed.
Een en ander begon er wat avontuurlijker uit te zien. Wat een prachtige omgeving!

Na een tijdje waren we op de bodem van de kloof belandt, maar nu begon het avontuur eigenlijk pas echt. Paden, of iets wat er op leek, waren er niet meer en een groot deel van de kloof zag er zo uit:

Dit was een mooie test voor onze nieuwe wandelschoenen.

Een groot deel van de kloof hebben we al klimmend en klauterend, op handen en voeten, doorgebracht.
Steeds weer op zoek naar een nieuw begaanbaar stuk, voorzichtig afdalend en continue controlerend op de app of we nog wel een beetje op de route lagen.

Zo rond een uur of 13:30 zijn we even gaan zitten om wat te eten en te drinken.
Ik had ook nog een kort gesprek met mijn leidinggevende (Robert) staan. Aangezien we minder dagen werken en ik wat minder beschikbaar ben had ik deze laten staan in mijn agenda, op de gok dat we ergens zouden zijn waar ik wel verbinding zou hebben.

De techniek staat voor niets. Op die driehoekige rots op onderstaande foto heb ik op mijn mobiel gewoon via Teams een overleg met Robert gehad.
Letterlijk in the middle of nowhere op de bodem van een ravijn.
Als er iemand nog roept dat er technisch problemen zitten aan werken op afstand dan wil die persoon het gewoon niet…

Ik geloof dat het beeldbellen hem overigens iets minder beviel aangezien ie steeds tegen mijn zonovergoten koppie aan mocht kijken….

Goed. Uitgerust en bijgepraat gingen we vol goede moed weer verder. In de hoop dat we ooit nog uit de kloof zouden ontsnappen.
Er volgden nog een paar beter begaanbare (not) kilometers…

Eenmaal weer terug in de beschaafde wereld (er lagen weer wat zandpaden) bleek dat we pas een derde van de totale route afgelegd hadden.
Gelukkig ging de rest van de wandeling over zandpaden en door olijfboomgaarden.

De laatste kilometers werden steeds steiler, maar met een hoop extra stops is dat ook gelukt (anders had ik dit niet kunnen posten natuurlijk).
Het lukt me niet om echt op de foto te krijgen hoe steil het hier soms is, behalve door een foto te plaatsen waar Ellen een flink kleurtje heeft van de inspanning. Dat wordt zeker niet gewaardeerd, dus… geen foto.
Ik ben erg benieuwd welke spieren ik morgen allemaal ga voelen.

Ik zei al dat de app ook je eigen route opneemt. Onze statistieken:
9,37 kilometer, 478meter hoogte verschil(!), totale tijd 4 uur en 27 minuten, waarvan 2 uur en 42minuten actief).
Voor een die-hard hiker zal dit allemaal wel meevallen, maar als plat-land loper ben ik hier wel trots op!

Ellen ligt inmiddels al op één oor en ik zit nog even wat na te genieten met een wijntje.
Ik zag vanmiddag dat de echtgenoot van onze hostess bezig was zijn druivenranken te snoeien. Hij spreekt geen woord Engels, maar we hadden een erg leuk gesprek over alles in zijn, ecologische, tuin, waarna ie me een fles zelf gemaakte wijn meegaf.
De mensen zijn hier zooo lief, geweldig!

Να ‘σαι καλά! (Na ‘sai kalá – het ga je goed!)